Historia wiolonczeli

Gdy pada hasło: duże skrzypce, od razu wiadomo o jaki instrumencie mowa. Nie wszyscy jednak wiedzą, że wiolonczela to instrument muzyczny o bardzo bogatej i ciekawej historii. Szacuje się, że jej początki sięgają XVI wieku. Podobnie jak inne instrumenty strunowe z grupy smyczkowych wykształciła się z violi da braccio – dawnego instrumentu przypominającego altówkę. Pierwsza wzmianka o wiolonczeli pojawiła się w 1529 roku w opisach niemieckiego teoretyka muzyki, Martina Agricoli.

Określał ją jako basowy instrument smyczkowy z trzema strunami. W innych pismach z tamtego okresu mowa była o czterech strunach. Za pierwszego twórcę wiolonczeli uznaje się Nicolę Amatiego, jednakże to Antonio Stradivari znacząco wpłynął na kształt i rozwój wiolonczeli. To on ustalił standardy długości wiolonczeli, które obowiązują do dziś – 80 cm. Od tego czasu zaczęli pojawiać się wirtuozi wiolonczeli oraz zaczęły powstawać koncerty na wiolonczelę.

Współcześnie muzycy korzystają także z wiolonczeli elektrycznej, w której nie ma wielkiego pudła rezonansowego, a dźwięk wydobywa się przy pomocy elektronicznego wzmocnienia.